Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/563

 — Nie słyszę co mówicie — wyszeptały czyjeś usta.
 — Czy nie umarłam jeszcze?
 — Nie, nie! przełknijcie trochę wódki. Wychodziłam z fabryki i posłyszałam wasz głos.
 — Z fabryki? ach to ten dom z oknami, jakaż to fabryka?
 — Papiernia, w której mam zajęcie.
 — Dlaczegoż jej nie widzę?
 — Bo odwróceni jesteście plecami od tego domu. Proszę, napijcie się, to wam zrobi dobrze; pozwólcie, że wam głowę podniosę.
 — Jeszcze nie — wyszeptała Betty.
 — Tylko głowę; podniosę ją wam lekko, delikatnie, że was nic nie zaboli.
 — Nie, nie trzeba... list... weźcie go... papier...
 Liza odgadła, że chodzi tu o list, który stara Betty miała zatknięty za pasem, wzięła go do rąk i odczytała adres. Wyczytała ze zdumieniem nazwisko Boffenów, które nie było jej obce, potem spojrzała na bladą twarz konającej kobiety.
 — Znam to nazwisko — rzekła.
 — Oddać, im oddać — powtórzyła parokrotnie Higdenowa.
 Liza nasłuchiwała z wysiłkiem.
 — Nie mogę dosłyszeć — mówiła.
 Biedna, biedna kobieta. Zwilżała jej czoło wodą, pochyliła się nisko nad jej twarzą, nie chcąc stracić żadnego słowa, wychodzącego z tych gasnących ust.
 — Posłać im... tylko im... — powtarzała Betty.