Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/448

 — A to się pan dowiedz, że nie myślę słuchać głupich andronów, ani od niej, ani od pana.
 — Przedewszystkiem niech pan nie krzyczy — rozkazał stanowczo nieznajomy. Riderhood spuścił natychmiast z tonu.
 — No już dobrze, dobrze, ale czego pan chce?
 — A nie napiłby się pan krzynkę przedtem? — rzekł wtedy gość.
 — Także pytanie. A czemużbym się nie miał napić, jeśli was stać na poczęstunek.
 Nieznajomy wydobył z sakiewki pół suwerena, prosząc Placencyę, aby przyniosła z winiarni flaszkę Kseresu.
 — Zakorkowaną — rzucił jeszcze za nią, wymawiając z naciskiem ten wyraz.
 — Ho, ho, — mruczał Riderhood. — Wy czegoś chcecie odemnie, ani chybi.
 Placencya powróciła z flaszką, którą gość wziął z jej rąk, a, przyjrzawszy się jej dokładnie pod światło, stwierdził, że korek jest nienaruszony. Wyjął go sam zardzewiałym scyzorykiem, poczem wytarł starannie szklanną lampkę, przytwierdzoną do flaszki.
 — Moja córko — rzekł Riderhood — podaj mi z półki ten stary wyszczerbiony kieliszek, dla człowieka, pracującego w pocie czoła, wystarczy taki czerep.
 W żądaniu tem mieścił się niewinny wybieg. Kieliszek ów miał ubitą podstawkę, wobec czego nie mógł stać na stole i pijący musiał go trzymać w ręku. Riderhood liczył też na to, że dzięki temu