Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/212

jak gdyby i wiele więcej pożądane było, gdyby się ta młoda osoba wcale nie urodziła.
 Młoda osoba siedziała bezpiecznie w swoim kąciku, dopóki nie odkryły jej tam bystre oczy pani Sofronii Lammie.
 Sofronia zamieniła wpierw z mężem spojrzenie, którem zdawała się pytać:
 — Czy warto rozpocząć grę?
 Otrzymawszy odpowiedź twierdzącą, Sofronia usiadła obok latorośli Podsnapów, która spojrzała na nią wystraszonemi oczyma.
 — Jak tu zacisznie w tym kąciku — rzekła Sofronia — porozmawiamy tu sobie swobodnie.
 — Pani jest bardzo dobra — odparło dziewczątko Podsnapów — ale ja nie umiem wcale rozmawiać.
 — Spróbujmy wszakże — rzekła na to Sofronia z czarującym uśmiechem.
 — Nie, nie, bo pani zaraz pozna, jak jestem głupia — mówiła niespokojnie Georgiana, kręcąc się na krześle. — Ja nie jestem taka jak Ma. Ma umie rozmawiać.
 Fakt ten nie ulegał wątpliwości, Ma prowadziła zwykle rozmowę w pełnym galopie z rozwianą grzywą i rozdętemi nozdrzami.
 — A lubi pani muzykę? — pytała przeciągle mistress Lammie, nadając głosowi swemu najsłodsze modulacye.
 — Tak, to jest nie, ja nie umiem grać. Ma gra na fortepianie.
 Ma umiała grać rzeczywiście i produkowała