Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/176

 — Czy to pali się gdzie? — zapytał brekowego.
 — To Warszawa!...
 Chłopa znowu ścisnęło za piersi. Jak on tam ośmieli się wejść w ten dym?
 Stacja. Michałko wysiadł. Pocałował brekowego w rękę i rozejrzawszy się, poszedł zwolna do sklepu, gdzie na szyldach wymalowane były kufle z czerwonem piwem i zielona wódka we flaszkach. Nie ciągnęła go tam pijatyka, ale co innego.
 Za szynkiem widać było murujący się dom, a przed sklepem stali mularze. Więc przypomniał sobie radę inżyniera i poszedł zapytać o robotę.
 Mularze, chwaty chłopcy, powalani wapnem i cegłą, sami go zaczepili.
 — A cóżeś to za jeden?... A skądżeś to?... Jak twojej matce na imię?... Kto ci taką czapkę uszył?
 Jeden ciągnął go za rękaw, drugi mu czapkę wbił na oczy. Parę razy obrócili go w kółko, tak, że nie wiedział już, skąd przyszedł.
 — Skądeś to, chłopaku?...
 — Z Wilczołyków, panie! — odparł Michałko.
 Ale że mówił śpiewającym głosem i miał minę bardzo zakłopotaną, więc mularze poczęli się chórem śmiać.
 On stał między nimi i, choć go trochę sponiewierali, śmiał się także.
 — To ci dopiero wesoły naród, nie bój się! — myślał.
 Ten jego śmiech i uczciwa mina przejednały mu ludzi.
 Uspokoili się, zaczęli go wypytywać. A gdy powiedział, że szuka roboty, kazali mu iść za sobą.
 — Głupi bestja, ale zdaje się, że dobry chłopak — mówił jeden z majstrów.
 — Trza go wziąć — dodał drugi.
 — A wkupisz się ty? — pytał Michałka czeladnik.
 — Kiedy nie wiem jak?