Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/085

 — Co to nie śmiałem? Zawsze śmiałem! Tacyście dobrzy, jak dziesięciu Turzyńskich, nawet z ich długami... A co to za dama zbliża się?
 — Ciotka moja, pani Wodnicka.
 — Zaprezentujcież mnie.
 Nastąpiła prezentacja. Gospodyni powitała przyjezdnego z wielką godnością i zapytała, czy nie napiłby się kawy albo herbaty po podróży.
 — Już jeżeli łaska, to chyba mocnej herbaty, zwyczajnie jak Moskalowi.
 Pani Wodnicka mimowolnie drgnęła.
 — Moskal, ale nie z tych, co pisują donosy — dodał.
 — Ach Boże, co też pan dobrodziej wygaduje! — roześmiała się pani.
 — Nie patrząc na narodowość, socjalista musi być uczciwy. A ja socjalist...
 — W imię Ojca i Syna! — przeżegnała się pani Wodnicka. — Kasiu, zapal, dziecko, maszynkę i postaw imbryk. A herbatę zasyp świeżą i ażeby niedługo naciągała.
 — Ot, jak pani zna nasze zwyczaje! Widać spotykała pani ruskich.
 — Miałam brata na Syberji.
 — Hura! — krzyknął Permski. — Ot i człowiek znalazł się między swoimi, jak w rodzinie. Mnie zawsze wydaje się podejrzany taki Polak, który nie zawadził o Sybir albo katorgę. Sybir, to druga polska ojczyzna, a że ona i moją będzie...
 — A niechże pana Bóg zachowa! — przerwała Wodnicka, trzęsąc rękoma.
 — Pycha polska mówi przez panią — odparł Permski. — Tylko wy chcielibyście iść do katorgi, tylko wy na Sybir, a jak popadnie, to i na szubienicę za wolność. Tymczasem dziś już są i niemało takich Moskalów, którzy z wami osporywają prawo ginięcia za wolność... Naszą i waszą wolność...