Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/048

 Ponad tem zgromadzeniem ludzi unosił się upał i wrzawa.
 Przy miejskiej bramie powitali Ramzesa jego dworzanie, tudzież nomarcha Habu z urzędnikami. Powitanie jednak było, mimo życzliwości, tak chłodne, że zdziwiony namiestnik szepnął do Tutmozisa:
 — Cóż to znaczy, że patrzycie na mnie, jakbym przyjechał kary wymierzać?
 — Bo wasza dostojność — odpowiedział faworyt — masz oblicze człowieka, który przestawał z bogami.
 Mówił prawdę. Czy to skutkiem ascetycznego życia, czy towarzystwa uczonych kapłanów, czy może długich rozmyślań, książę zmienił się. Wychudł, cera mu pociemniała, a z postawy i fizjognomji biła wielka powaga. W ciągu kilku tygodni postarzał się o kilka lat.
 Na jednej z głównych ulic miasta tłoczyła się tak gęsta ciżba ludu, że policjanci musieli utorować drogę następcy i jego świcie. Ale ten lud nie witał księcia, tylko skupiał się dokoła niewielkiego pałacyku, jakby oczekując na kogoś.
 — Co to jest? — spytał Ramzes nomarchy, niemile bowiem dotknęła go obojętność tłumu.
 — Tu mieszka Hiram — odparł nomarcha — książę tyryjski, człek wielkiego miłosierdzia. Codzień rozdaje hojną jałmużnę, więc zbiega się ubóstwo.
 Książę odwrócił się na koniu, popatrzył i rzekł:
 — Widzę tu robotników królewskich. Więc i oni przychodzą po jałmużnę do fenickiego bogacza?
 Nomarcha milczał. Na szczęście, zbliżali się do pałacu rządowego i Ramzes zapomniał o Hiramie.
 Przez kilka dni ciągnęły się uczty na cześć namiestnika; ale książę nie był niemi zachwycony. Brakło na nich wesołości i zdarzały się nieprzyjemne zajścia.
 Raz, jedna z książęcych kochanek, tańcząc przed nim, rozpłakała się. Ramzes pochwycił ją w objęcia i zapytał: co jej jest?