Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/088

 — Pozwól, najdroższa!... Na łonie boskiej przyrody, zdala od złowróżbnych...
 — Pomady! pomady!
 — Zdala od złowróżbnych spojrzeń zawistnych szczęściu...
 Dyń!... dyń!... dyń!...
 — O nieba! — woła nieszczęśliwy kochanek, biegnąc kłusem.
 — Czego ty chcesz, łotrze?...
 — Pro... pro... szę... pp... phana...
 — Czego?... gadaj, bo cię rozedrę!...
 — Pr... pr... pro...
 Drzwi od komórki uchylają się.
 — Maniu, bo odejdę! — mówi gniewny głos z sieni.
 — Kto tam? — woła kochanek... — Panno Marjo!... gdzie ona?... Boże! o cieniu mej matki, jeszcze mi aptekę ten łotr okradnie. Czego chcesz, wysłańcze piekieł?...
 — Pro... pro... proszę... pana — n...
 — Czego? gadaj, bo cię zamorduję!
 — O ho... ho... ppo...
 — Nie rozumiem!
 — O... po... ho... delhetidok!
 — Opodeldoku?... W tem się kryje jakaś piekielna intryga... Gdzie są pieniądze? Kto cię tu przysłał, poczwaro?
 — Tten pan co... hh... hhbram... hhbramie...
 — A a a... to on!...
 Wybiega do bramy. Ufryzowany młodzian staje na schodkach i krzyczy do osób, pośpiesznie siadających na sanki.
 — Ferdynandzie, Marjo!... o Marjo... zdradziliście mnie!
 — Nie potrzebno krzyczyć po nocy!... a to się wszystkie ludzie w mieście pobudzą! — odzywa się w tej chwili surowy głos z kąta.
 Młodzian odwrócił utrefioną głowę, spojrzał, odskoczył jak młoda antylopa na widok tygrysa, i z zrozpaczoną energją zamykając rygle, wyszeptał: