Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/042

 — Nie myliłem się — rzekł, gdy wszyscy zgromadzili się tam — Aymarowie nie zawiadamiali straży, ale wysłali oddział aż pod llanosy. Liczą, że nas tutaj uchwycą, bo innej drogi dostępnej dla koni istotnie niema.
 — Co więc robić? — zapytał dr. Mański.
 Piotruś myślał przez chwilę.
 — Jest jedna tylko rada i na tę musimy się zgodzić.
 — Radź więc. Słuchamy.
 — Rzecz bardzo prosta. Wezmę od Chodzika kapelusz i poncho i ukażę się na skałach Aymarom. Wezmą mnie za jednego z was i zwrócą się ku mnie. Tymczasem wy umkniecie.
 — Poczciwy chłopcze! — rzekł dr. Mański — rada może byłaby skuteczna, ale jej przyjąć nie możemy.
 — Rozumie się, że nie przyjmiemy! — potwierdził Chodzik.
 — A to czemu?
 — Chcesz nas drugi raz ocalić i to kosztem własnego życia.
 Piotruś uśmiechnął się.