Strona:PL Balzac - Ojciec Goriot.djvu/242

 Myśl przeniosła go na łono rodziny. Przypomniał sobie czyste wzruszenia spokojnego życia, dni spędzone wśród tych których był ukochaniem. Trzymając się naturalnych praw domowego ogniska, te drogie istoty znajdowały w nim szczęście pełne, ciągłe, niezmącone. Mimo tych dobrych myśli, nie miał odwagi złożyć przed Delfiną wyznania wiary czystych dusz, nakazując jej cnotę w imię miłości. Niedawno rozpoczęte jego wychowanie wydało owoce. Już kochał samolubnie. Instynkt pozwolił mu przejrzeć serce Delfiny, przeczuwał że jest zdolna przejść po trupie ojca aby iść na bal, i nie miał ani siły odgrywania moralisty, ani odwagi narażenia się jej, ani dość męstwa aby ją opuścić.
 — Nie przebaczyłaby mi nigdy, gdybym jej przeszkodził.
 Następnie, zaczął roztrząsać słowa lekarza: tłumaczył sobie, że Goriot nie jest może tak chory jak on przypuszcza; słowem, gromadził obłudne rozumowania, aby usprawiedliwić Delfinę. Nie zna stanu ojca. Nieborak sam wyprawiłby ją na bal, gdyby doń poszła. Często, prawo społeczne, nieubłagane w swej formie, potępia pozór zbrodni, którą usprawiedliwiają niezliczone odcienie charakterów, interesów, sytuacyj. Eugeniusz chciał oszukać samego siebie; gotów był uczynić kochance ofiarę z własnego sumienia. Od dwóch dni, wszystko zmieniło się w jego życiu. Wtargnęła w nie kobieta, zaćmiła pamięć rodziny, zagarnęła wszystko. Rastignac i Delfina spotkali się w okolicznościach, dzięki którym dali sobie zakosztować najwyższych upojeń. Namiętność ich, dobrze przygotowana, wzmogła się przez to co ją dławi zazwyczaj: posiadanie. Posiadłszy tę kobietę, Eugeniusz spostrzegł, że dotąd pragnął jej tylko, pokochał ją dopiero nazajutrz: miłość jest może tylko wdzięcznością za szczęście. Nie pytając czy jest nikczemna czy wzniosła, ubóstwiał tę kobietę za rozkosz, którą jej przyniósł w wianie i którą od niej otrzymał; Delfina zaś kochała Rastignaka tak, jak Tantal kochałby anioła, który by spłynął, aby zaspokoić jego głód lub ugasić pragnienie wyschłej gardzieli.