Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/280

 Zostawszy sama i rozejrzawszy się ponownie po tym okropnym sklepie, Adelina zalała się łzami.
 — On żył tutaj, mówiła sobie, a my opływamy w dostatek!... Biedny człowiek! cóż za kara dla niego, który był uosobieniem wykwintu!
 Zdun przyszedł pożegnać się ze swą dobrodziejką; kazała mu sprowadzić dorożkę. Skoro wrócił, Adelina poprosiła aby wziął do siebie małą Atalę Judici, aby ją zabrał natychmiast.
 — Powie jej pan, dodała, że, jeżeli zechce oddać się pod opiekę ks. proboszcza przy kościele św. Magdaleny, w dniu pierwszej komunii dam jej trzydzieści tysięcy franków posagu, i dobrego męża, jakiego dzielnego chłopca!
 — Mego najstarszego syna, proszę pani! Ma dwadzieścia dwa lat i szaleje za tą małą.
 W tej chwili zeszedł baron, miał wilgotne oczy.
 — Każesz mi porzucić, szepnął żonie do ucha, jedyną istotę która kochała mnie prawie tak jak ty! Ta mała zalewa się łzami, nie mogę jej tak opuścić...
 — Bądź spokojny, Hektorze! znajdzie się w otoczeniu uczciwej rodziny, i ręczę za jej obyczaje.
 — W takim razie mogę iść z tobą, rzekł baron odprowadzając żonę do dorożki.
 Hektor, stawszy się z powrotem baronem d‘Ervy, włożył błękitne sukienne spodnie i tużurek, białą kamizelkę, czarny krawat i rękawiczki. Kiedy baronowa zajęła miejsce, Atala wśliznęła się do powozu ruchem małej żmijki.
 — Och, pani, niech mi pani pozwoli sobie towarzy-