które można sprawdzać; a staje się to zupełnie niewątpliwem, gdy ukazują się nam w zjawiskach widomych i dotykalnych. Osobistość duszy była wykładaną dotąd w teorji, jako dogmat wiary, a duchownictwo czyni ją przystępną dla pojęcia ogółu przez uzmysłowienie.
150. Co powinniśmy rozumieć pod życiem wiecznem?
„Życie Ducha, które jest wieczne; życie cielesne jest znikome i doczesne. Gdy umrze ciało, dusza wtedy powraca do wiecznego żywota.“
— Czy nie dokładniej byłoby nazwać życiem wiecznem, życie Duchów czystych, takich, które dostąpiły stopnia zupełnej doskonałości, i nie potrzebują przechodzić żadnych więcej prób?
„Właściwie będzie to życie błogosławionych, jest to prosta kwestja wyrazów; nazwijcie rzecz jak się wam podoba, byleście mogli dobrze zrozumieć jedni drugich.“
154. Czy boleśny jest rozdział duszy z ciałem?
„Nie; ciało częstokroć za życia więcej cierpi jak w chwili zgonu; dusza w tem żadnego udziału nie przyjmuje. Cierpienia zdarzające się w chwili zgonu, bywają pociechą dla Ducha, który widzi się być u kresu swego wygnania.“
Przy śmierci naturalnej, następującej z wyczerpania się sił w organach zestarzałych, człowiek opuszcza życie niepostrzeżenie: jest to lampa gasnąca dla braku paliwa.
155. W jaki sposób odbywa się rozdział duszy z ciałem?
„Po zerwaniu więzów, co ją trzymały, ulatuje ona w przestrzenie.“
— Rozdział ten czy odbywa się momentalnie, w skutek nagłej zmiany? I czy istnieje wyraźne rozgraniczenie pomiędzy życiem a śmiercią?
„Nie; dusza wydziela się stopniowo i nie wylatuje jak ptak wypuszczony z klatki na wolność. Obiedwie te czynności stykają się i zlewają; Duch wydziela się ze swych więzów
