rzy z wielbicieli poety nazwali go poetą nocy. Od 1 sierpnia 1837 do 15 lutego 1839 r. Musset skomponował sześć noweli. Najlepszą z nich jest Syn Tycyana. Gorzka i nienawistna odpowiedź na dziką i zaczepną pieśń Beckera w roku 1841 p. t. Ren niemiecki wywołała wrzawę w ówczesnych dziennikach obu narodów. Za rządów lipcowych, Musset otrzymał posadę bibliotekarza przy ministeryum spraw wewnętrznych i order legii honorowéj. Przez lat jedenaście piastując ten urząd, nie zaniedbywał wcale uprawianéj niwy, na którą rzucał od czasu do czasu już to żarowo-namiętne liryki, już prace szerszego zakroju. Z ostatnich jego dramatów przełożono u nas Ludwisię i Karmozynę (Przegl. Tyg. 1879). Wybrany w roku 1852 na członka Akademii Paryzkiéj, Musset spoczął na zasłużonych laurach i w nocy z 2-go na 3-ci maja 1857 roku dokonał pracowitego żywota.
Był to romantyk czystéj wody, poeta nawskróś francuzki, wykwintny, smaczny, dowcipny, znakomity erudyta i niekiedy głęboki myśliciel. U nas dotąd mało znany. Z jego poezyj ledwie kilka, a może kilkanaście utworów mniejszych rozrzucono tu i owdzie po pismach. Na dziesięć grubych tomów, stanowiących Oeuvres complètes Musseta, jest to aż nadto mało. Ta okoliczność skłoniła nas właśnie do podjęcia niniejszego trudu. Zbiorek nasz ma na celu uwydatnienie cech młodzieńczej twórczości autora. Składają się nań niemal wszystkie drobne utwory od 1829 do 1835 r. z tak zwanych Premières Poésies, z dodatkiem późniejszych Nocy i paru innych drobiazgów. Z większych poematów weszły tu w całości: Wierzba i Namuna, a także Dedykacya i Inwokacya do dramatu p. t. Puhar i Usta, stanowiące same przez się całość, niezwiązaną ściśle z samym dramatem.
Warszawa, czerwiec 1890 r.
