Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/132

 — Skoro hrabina de Morcef o to prosi, będę. A pan Danglars z rodziną, czy będzie również?
 — Naturalnie. Chcielibyśmy mieć również u siebie tę wielką postać Temidy, pana de Villeforta, wątpimy jednak bardzo, by nam się to mogło udać. A ty, czy tańczysz hrabio?
 — Ja?
 — Tak jest, ty. Cóż byłoby w tem dziwnego?
 — Prawda. Ja jednak nie tańczę, lecz za to bardzo lubię patrzeć na tańczących. A pani hrabina de Morcef czy tańczy?
 — Nigdy. Będziecie więc rozmawiali. A matka moja tak bardzo pragnie porozmawiać z panem!
 — Czyż tak?
 — Daję ci na to słowo honoru. I przyznam ci się, hrabio, że ze wszystkich znanych mi osób, ty jeden zdołałeś zwrócić na siebie jej większą uwagę.
 Albert sięgnął po kapelusz i powstał, hrabia odprowadził go do drzwi.
 — Wiesz, wicehrabio — powiedział — żałuję bardzo, iż ci wspominałem o Danglarsie.
 — Przeciwnie, jestem ci bardzo za to, hrabio, wdzięczny.
 — Kiedyż powraca pan Franciszek?
 — Za pięć, sześć dni najwyżej, przyczem jego ślub ma się odbyć natychmiast po przyjeździe państwa de Saint Meran.
 — Przyprowadźże go do mnie, gdy tylko się zjawi w Paryżu.
 — Postaram się zadość uczynić twemu życzeniu, hrabio. A teraz do widzenia, w sobotę.
 Po odjeździe Morcefa, hrabia zwrócił się do Bertuccia.
 — Cóż tam? — zapytał.
 — Jeździła do sądu, w którym bawiła około półtorej godziny, a potem wróciła prosto do domu.
 — W takim razie, kochany panie Bertuccio — rzekł hrabia — jednę ci teraz dać mogę radę, byś się udał jak najprędzej do Normandji i nabył tam posiadłość, o której ci już mówiłem.
 Bertuccio skłonił się w milczeniu, a ponieważ jego życzenia były najzupełniej zgodne z otrzymanym rozkazem, wyruszył w podróż tego samego jeszcze wieczora.