Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/92

Andegaweński, — mówiłem o sprawiedliwości, zatem ją wymierz; oddaj sprawców pod sąd, wyznacz sędziów i każ wykryć prawdę.
 Henryk zarumienił się.
 — Nic, rzecze, tym razem wolę wszystkim przebaczyć. Wolę, aby ci zawzięci nieprzyjaciele pogodzili się i przykro mi, że Schomberg i d’Epernon ranieni. Mój bracie, któryż z moich przyjaciół był naj wścieklejszy?... powiedz, wszak ich widziałeś.
 — Zdaje mi się, że Quelus.
 — Ja!.. — odezwał się Quelus — nie taję się z tem, i Wasza wysokość dobrze widziałeś.
 — Kiedy tak — rzekł Henryk — pan de Bussy i Quelus pogodzą się za wszystkich.
 — Co to ma znaczyć, Najjaśniejszy panie? — zapytał Quelus.
 — To znaczy, że macie się przy mnie uścisnąć.
 Quelus brwi zmarszczył.
 — No i cóż? signor — rzekł Bussy do Quelusa, naśladując akcent włoski, nie raczysz zrobić mi tego zaszczytu?...
 Krok ten był nadspodziewany i Bussy dopełnił go tak zręcznie, że się król roześmiał i zbliżywszy się do Quelusa, rzekł:
 — Dalej, panie, król tego żąda.