Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/767

 — Gdy do następnego pokoju wszedł Aurilly, ujrzał Epernona muskającego wąsy w zwierciadle; Maugiron zaś siedział przy oknie i wystrzygał nędzne figury.
 Książę, bez szpady, siedział pomiędzy niemi.
 — O!.. Boże!.. — zawołał muzyk — jakże się obchodzą z moim panem! — Pan Aurilly, jak mi się zdaje, dobrze wygląda — mówił Epernon, wciąż muskając wąsy.
 — Aurilly — rzekł książę, pełen gniewu i boleści — czy nie zgadujesz, że jestem więźniem?
 — Czyim?...
 — Mojego brata. Jakżeś tego nie odgadł, widząc straż moję?...
 Aurilly westchnął.
 — A!.. gdybym był wiedział — rzekł.
 — Byłbyś zapewne dla rozrywki księcia, przyniósł lutnię twoję; pamiętałem o tem i kazałem ją przynieść, W rzeczy samej, Chicot podał lutnię, a Quelus i Schomberg ziewnęli!...
 — A cóż szachy? — zapytał d’Epernon.
 — Aha! — rzekł Quelus.
 — Laufer ocalił króla — odpowiedział Chicot.
 — Panie Aurilly, dawaj sztylet, a bierz lutnię.