Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/171

 — Gdzie tam, Monsoreau.
 — Doprawdy?
 — Nie inaczej. Zobaczycie, tylko pójdźcie ze mną.
 Bussy popędził konia, aby przybyć do księcia Andegaweńskiego, który znudzony daremnem dawaniem mu znaków, sam do niego postępował.
 Za Bussym ruszyli d’Antraguet i Livaret.
 — A! Mości książę — rzekł Bussy — co to za człowiek ten pan Monsoreau!
 — Doprawdy?
 — To trudne do uwierzenia.
 — Więc z nim mówiłeś?... — zapytał książę.
 — Mówiłem; jaki wykształcony umysł!
 — I pytałeś go co dla mnie uczynił?
 — Właśnie to był cel mojej rozmowy.
 — I odpowiedział ci?.. — zapytał książę.
 — Tak, nawet bardzo grzecznie.
 — I cóż ci powiedział mój łamigóro?
 — Wyznał mi, że dla Waszej książęcej mości dostarcza...
 — Zwierzyny.
 — Nie, nie zwierzyny, ale kobiet.
 — Co, co?... — zapytał książę z zachmu-