Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/747

 — Czyżby Aissa była zazdrosną?
 Uśmiéch Maura był odpowiedzią; poczém dodał:
 — U nas, synogarlica zazdrości swojéj towarzyszce, a szlachetna pantera rozdziera zębami i pazurami drugą panterę w przytomności tygrysa.
 — Ah! Mothrilu, kocham Aissę.
 — Ożeń się z nią, Królu.
 — A donna Marya?
 — Kto kazał zabić swoją żonę, aby nie zniechęcić sobie kochanki, niepowinien wachać się porzucić ją, gdy tym sposobem mógłby owładnąć pięć miljonów poddanych, i pozyskać miłość nieporównaną.
 — Masz słuszność, lecz donna Marya umarłaby z udręczenia.
 Maur jeszcze się uśmiechnął.
 — Więc Króla bardzo kocha?
 — Powątpiewasz o tem? czy mnie kocha!
 — Tak, Królu.
 Don Pedro zbladł.
 „Kocha ją jeszcze, pomyślał Mothril, nie obudzajmy w nim zazdrości, gdyż miłość dla Maryi jeszcze by się podwoiła.
 — Wątpię o tém, odparł, nie dla tego żeby była niewierną, o tém nie sądzę, lecz widząc się mniéj kochaną upierała by się żyć przy tobie.
 — Miałżebym to nazywać miłością, Mothrilu.
 — Ja nazywam to uczucie ambicyą.