Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/441

 — Plan powiedz raczej; udziel mi go zatem.
 — O! jest to pomysł kobiecy i zapewne śmiech w tobie wzbudzi.
 — Niech mię Bóg broni, abym miał ranić twoję autorską miłość własną! No, jakiż jest ten plan?
 — Żartujesz sobie ze mnie, Mayenne.
 — Nie, słucham cię owszem.
 — Otóż! krótko mówiąc...
 Wtem odźwierny uchylił zasłonę.
 — Czy Wasze Wysokości raczą przyjąć pana de Mayneville?... — zapytał.
 — Mój wspólnik — rzekła księżna, niech wejdzie.
 Pan de Mayneville wszedł rzeczywiście, i ucałował rękę księcia de Mayenne.
 — Słówko, Jaśnie oświecony panie — rzekł przybywam z Luwru.
 — I cóż?... — zawołali razem Mayenne i księżna.
 — Domyślają się, że Wasza książęca mość przybyłeś.
 — Jakto?
 — Rozmawiałem z dowódcą posterunku przy Saint-Germain l’Ąuxerrois, w tem przejeżdżali dwaj gaskończycy.