Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/176

chem Nowatorów, przyjaciel Unii i zawzięty katolik; teraz już cię zupełnie poznaję.
 Kupiec pobladł.
 — Jesteś Mikołaj... Grimbelot, garbarz.
 — Mylisz się pan. Żegnam, mości Robercie Briquet. Cieszy mię, żem pana poznał.
 To mówiąc kupiec odwrócił się od balkonu.
 — Jakto! już odchodzisz?
 — Jak pan widzisz.
 — I nie bierzesz mojego żelaztwa?
 — Powiedziałem panu, że nie mam przy sobie pieniędzy.
 — Mój służący pójdzie za tobą.
 — To być nic może.
 — Cóż więc zrobimy?
 — Ba! zostawimy rzeczy tak jak są.
 — Nie, nie, za nadto wielką mam ochotę poznać cię bliżej.
 — A ja przeciwnie, pragnę unikać pańskiej znajomości — odparł kupiec — i tym razem gotów porzucić pancerze i wszystko stracić, byleby nie być poznanym, wziął nogi za pas i umknął.
 Lecz Roberta Briquet nie tak łatwo można było pokonać; przełazi on przez balkon i zstąpił na ulicę nie potrzebując prawie zeskakiwać, a zaledwie dał kilka kroków, zaraz kupca dopędził.
 — Czyś oszalał przyjacielu? — rzekł kładąc