znaki, wystawujące nie wiem, czy całe wyrazy, czy głoski oddzielne, a te kształt miały taki:
Rysunek tych głosek słowiańskich z pism Araba w r. 987. żyjącego, przechodząc od X. wieku do dziś dnia, w kopjach kreślonych ręką nawykłą do pisma arabskiego, stał się przez to do niego podobny; — Pan Kucharski bierze go za początek alfabetu runicznego, w czém bardzo może mieć słuszność, piérwsze głoski mogłyby litery A. i B. oznaczać.
Za świadectwo użycia pisma u Słowian, służyć może także ułamek z Araba Ibn-Foszlan, który w swéj podróży nad Wołgę, opowiada, że Rusini spaliwszy trupa, sypią na zgliszczu mogiłę, i na niéj stawią słup, pisząc na nim imie zmarłego i nazwisko króla panującego na Rusi. (Dzien: Warsz: 1826. XIV. 31.).
Ze świadectw obcych, na wzmiankę także zasługuje, wyrażenie Normandskich Sagów. — Vinda-runir, które oznaczać miało pismo Wenedyjskich Słowian, jak Griska-runir, pismo greckie, Ira-runir, Irlandskie i t. p. — Ale nówsi badacze pozazdrościli nam tego dowodu i usiłują przekonać, że Venda, Vinda-runir, oznacza tylko kręcone, splatane, wężowato kreślone runiczne napisy, co jednak z trudnością przyjętém być może.
Thietmar Merseburgski, mówiąc o wizerunkach bożków stojących w świątyni w Rhetra, wyraźnie wzmiankuje, że na nich były wypisane imiona — (singulis nominibus insculptis.).
Oprócz języka, w którym są dobitne dowody, że pismo znane nam było, mamy w sądzie Libussy (w. 49.), wspominane wyraźnie desky prawodatne, tablice prawa.
Stupi Kneżna w bielestwuci rizie.
Stupi na stol o ten w slawne snemie.
