ści w r. 1900 posiadało 4378 mieszkańców (3/4 katolików, Polaków), prowadzi dość ożywiony handel i zachowało częściowo jeszcze stary wygląd i kilka gmachów starożytnych, między któremi wyróżnia się wielki b. klasztor Norbertanek (ryc. str. 151). Postępując ku północy, przechodzimy częściowo już osuszone bagna Bachorzy i wkraczamy do powiatu Inowrocławskiego. Kraj, tak samo jak w pow. Strzelińskim, jest równy, prawie bez żadnych wzgórz, ale i bez jezior. W pobliżu Noteci (Mątew), na odosobnionem wzgó-
(Z albumu Napoleona Ordy).
rzu wznosi się stara stolica województwa, b. kasztelania i starostwo, Inowrocław, miasto co do wielkości trzecie w W. Ks. Poznańskiem, prawie zupełnie nowożytne, schludne ale brzydkie. Z przeszłości prawie nic już nie pozostało. Starożytny ratusz (ryc. str. 150) rozebrano w r. 1871; piękną ruinę kościoła N. P. Maryi, przebudował teraźniejszy proboszcz, zacierając charakter starożytny, i zasłonił nowym wielkim kościołem romańskim. Utrzymała się tylko stara, brzydka Fara, a miejscami szczątki dawnego
