mnik R. P. 1820. Na cmentarzu znajduje się dzwonnica, a w niej trzy dzwony. Największy Marcin, z roku 1550, drugi Jan, z roku 1674 i trzeci najmniejszy, którego roku trudno oznaczyć. Zdaje się jednak, że jest najpóźniejszy. Na Marcinie, na krawędzi czapki, znajduje się w trzech wierszach następujący napis:
to znaczy Christus Rex Fortis veniens pacifice Deus homo factus. Drugi dzwon Jan, mniejszy ma następujący napis
Trzeci dzwon niema żadnego napisu.
Parafia szebieńska była już w roku 1326. Ponieważ jednak Szebnie były znacznie węześniej, zatem przed erekcya parafii szebieńskiej, należeli mieszkańcy ze Szebień do parafii w Zręcinie.
Pierwszy proboszcz szebieński w roku 1327 był Samson.
O późniejszych proboszczach szebieńskich nic nie wiadomo. Dopiero z wizyty, jaką odbył ks. Szymon Łuniewski, pleban z Tarnowca w roku 1565, dowiadujemy się, że proboszczem szebieńskim był wtedy (1565—1566) sam dziedzic Szebień, Piotr Skotnicki, człowiek świecki i trzymał tylko wikarego ks. Macieja z Kamienicy. Patronem zaś był Stanisław Herburt, kasztelan bełzki. Z wizyty tej dowiadujemy się, że kościół był nowo zbudowany, cmentarz nie był otoczony i kościół miał potrzebne księgi, dwa kielichy, krzyż srebrny, chrzcielnicę, cyboryum. Opiekunami kościoła czyli członkami komitetu parafialnego, byli Mikołaj Szymkiewicz i Maciej Nowotny. Druga wizyta, z ramienia biskupa Radziwiła, przez ks. Krzysztofa Kaźmierskiego, 25. października 1596 r. w Szebniach odbyta opowiada, że kościół jest drewniany, strop również drewniany, krucyfiks na tęczy, ołtarzów trzy, jeden murowany zapewne wielki, a dwa drewniane, cyboryum drewniane. Zamiast monstrancyi, używano krzyża srebrnego, na którym umieszczano Hostyę św. Proboszczem był wówczas ks. Tyburcy Jan Dwarzaszowski 1581 instytuowany, wikarym ks. Wojciech Białkowski albo Świątek w ro-
