zdania jest również Długosz, który w t. III. Lib. benef. str. 217 wymienia Szebnie między wsiami, które klasztor tyniecki miał w przywileju Ojca św. a obecnie nie ma. W tej samej księdze (str. 208) pisze tenże historyk, że połowę drugą Szebień posiada Mikołaj Szebieński, szlachcic herbu Biberstein. Tak więc Szebnie stają się własnością rodziny Szebieńskich, herbu Biberstein.
W r. 1459 16. grudnia, układają się w sądzie grodzkim w Sanoku Stanisław Szebieński z braćmi swoimi i z Piotrem Sand z Moderówki i braćmi jego o nadawanie prezenty na probostwo w Szebniach w następujący sposób: W obecnym czasie ma Stanisław Szebieński i bracia jego w przeciągu 2 miesięcy nadać probostwo temu, komu zechcą, a to w ten sposób, że Stanisław Szebieński i bracia jego mają proboszcza wyszukać, ale mają zawiadomić o tem także Sanda, braci jego i Mikołaja Białkowskiego. Gdy ten, który otrzyma od Szebieńskich prezentę umrze, ma kolatorstwo plebanii przejść do szlachetnego Sanda z Moderówki. Po śmierci prezentowanego przez Sanda i braci jego, ma kolatorstwo przejść do Mikołaja z Białkówki. O układzie tym miał być co rychlej uwiadomiony ks.
biskup krakowski, aby go zatwierdził. (A. G. Z. tom XI. — str. 443).
Szebnie były w rodzinie Szebieńskich do dwóch pierwszych dziesiątek lat XVI. stulecia. W roku 1508 miał część Szebień Wojciech Szebieński, syn Piotra (A. Pawiński: Źródła dziejowe tom XV. str. 466). Od Szebieńskich przeszły Szebnie w posiadanie Baltazara Dąbrowskiego, który był oraz właścicielem Tarnowca, Brzozówki, Potakówki i Moderówki[1]. Z jedną córką jego ożenił się Jan Herburt z Fulsztyna, podkomorzy lwowski, a z drugą Beatą, ożenił się Hieronim Dębiński. Między tymi następuje w 1547 roku 29. marca w Bieczu następujący podział dóbr. Wsie: Tarnowiec, Brzozówka i Potakówka, położone w ziemi krakowskiej, w powiecie bieckim, z dworem w Tarnowcu, z prawem patronatu kościoła w Tarnowcu i wieś Szebnie, w ziemi sandomierskiej, w powiecie pilzneńskim, z prawem patronatu kościoła parafialnego, z dworem dostają się w posia-
- ↑ Długosz wspomina go w r. 1470 jako posiadacza Moderówki.
