z otworem ku górze, aby się w dół bronić można, a w razie potrzeby chronić na górę z końmi, tylko wozy porzuciwszy. Sadzę więc, że w XV. wieku istniał w Jaśle taki kotczy zamek, z którego obecnie pozostała tylko nazwa.
Samo nazwisko mówi, że to syn mieszczański, pochodzący z Jasła. Skąpe o nim mamy wiadomości najprawdopodobniej dlatego, że mu nieba lat niewiele pozwoliły żyć i działać w Uniwersytecie, o którego rozwój pomyślny oraz ze swymi z Pragi mistrzami Isnerem i Szczekną usilnie zabiegał. Do Pragi przybył zapewne około roku 1380, jeśli w dwa lata potem mógł zasiąść do pierwszego egzaminu, przed Bożem Narodzeniem 1382 r.; bakałarstwo rozpoczął ostatniego maja następnego roku. Na wydziale filozoficznym kolegował zrazu z Peyserem, później z Krzysowiczem, wykładając razem z nim artes jeszcze w połowie 1399 r. Podobnie jak Peyser, kształcił się zarówno w prawie jak w piśmie i w kanonach, którym się oddawał około r. 1385 i ich studyum wszczepiał później w swych uczniów krakowskich; nie osiągnął przecież żadnego stopnia; natomiast w teologii został bakałarzem najprawdopodobniej w Pradze, skąd do Krakowa przybył, jak się zdaje ze Szczekną i Isnerem.
Profesurę jego krakowską w wydziale teologicznym ze stopniem akademickim „bakałarza“ stwierdzają: 1° bezpośrednio następujący po obu tych pierwszych naszych profesorach teologii zapis jego imienia i charakter jego nauczycielstwa w Album Studiosorum jako mistrza artium i bakałarza teologii; 2° dyplomat oficyała krakowskiego, doktora dekretów Mikołaja z Gorzkowa z 8. października 1402 r., w którym nasz mistrz występuje w roli świadka jako bakałarza „Sacrae Paginae“, wreszcie 3° rękopisy dzisiaj Jagiellońskie wtedy Szczekny i Łukasza z Wielkiego Kośmina. W nich się to wszystko mieści,
- ↑ Na podstawie pracy ks. profes. Dr Jana Fijałka.
