Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/217

 LELJUSZ: Dość już. Od tej chwili,

Niech się twa głowa dla mnie napróżno nie sili.

Jestem osłem, bałwanem, bydlęciem przeklętem,

I sam dla siebie pałam jak najżywszym wstrętem.

Porzuć swe dalsze trudy dla podłej niezdary;

Niema dla mnie na świecie dość surowej kary;

Po tych ciosach, co na mnie spadły z własnej winy,

W śmierci dziś na me rany jest balsam jedyny.

SCENA JEDENASTA.
MASKARYL sam:

Śliczny koniec dla pana i pomysł nielada!

Zapewne; jeszcze tylko umrzeć mu wypada,

By swe głupstwa koroną tą uwieńczył godnie.

Ale próżno, biadając na swe wszystkie zbrodnie,

Wyrzekł się mej pomocy w pierwszem uniesieniu:

Chcę mu dziś służyć, choćby wbrew jego życzeniu,

I muszę, mocom wszystkim naprzekór piekielnym,

Strapienia nasze hymnem zakończyć weselnym.

Przed niczem się nie cofnie dziś chęć moja śmiała:

Im silniejsze przeszkody, tem wspanialszą chwała.

SCENA DWUNASTA.
CELJA, MASKARYL.

 CELJA do Maskaryla, który do niej szeptał pocichu:

Jakiekolwiek mi losy przypadną w udziale,

Nie spodziewam się po tej odwłoce zbyt wiele;

I dzisiejszy początek wskazał mi dowodnie,

Ze nie łatwo ta sprawa ukończy się zgodnie.

Com mu winną, me serce zbyt dobrze rozumie,

Dla jednych uczuć drugich podeptać nie umie,

I każdy z nich, jakkolwiek z przyczyny odmiennej,