Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/74

wną pięknością, fizycznym urokiem lub słodkiemi słowami.
 Hrabia poruszył się niecierpliwie.
 — Weźmie Michał „Scherza“ — zamruczał upokorzony — i „Fingala“ — dodał jako pociechę, ciskając w płomień niedopalone cygaro.
 — Cóż pan taki markotny, hrabio? — ozwał się Jan.
 — Na złą pogodę — odparł.
 — Barometr idzie w górę — pocieszył wieśniak.
 Usiadł znowu naprzeciw gościa i podrzucił drew na ogień.
 — U nas ziemniaki marnieją niewykopane — mówił dalej, — a zasiewy niesporo schodzą w te słoty.
 — Pan dzierżawi Marjampol?
 — Nie, tylko administruję. Mam majątek o miedzę. Ojciec nas odumarł młodo; pan Wacław Ostrowski był naszym opiekunem. Teraz, po jego śmierci, odpłacam się pozostałej wdowie. Siostrę ona wychowała; niech staruszkę pielęgnuje. Mieszkam u siebie w Olszance, ale dojeżdżam tu codzień.
 — Pan nie żonaty?
 Chłopak się zaśmiał. Ten śmiech zerwał lody.
 — Czy wyglądam tak staro?
 — Państwo tu wszyscy macie wygląd nad wiek poważny.
 Chmura przeszła po czole Polaka.
 — Ot, tak nam sądzono — mruknął wymijająco. — Na wsi pleśnieje się, obrasta mchem, grzybieje.
 — Pan nie bywa nigdy w Berlinie?
 — Byłem parę razy, ostatni raz przed śmiercią pana Ostrowskiego. Był jeszcze rzeźwy i nie spodziewaliśmy się wrócić tu z trumną.