W jednym z najszykowniejszych klubów berlińskich zebrało się pewnego wieczora na obiad grono wesołej młodzieży.
Była to jesień. Panicze zbierali się zaledwie — jeden z dóbr, drugi z wyścigów w Baden, trzeci z morskich kąpieli, inny z feryj parlamentu. Więc i rozmowa skakała z przedmiotu na przedmiot: wyścigowce, psy, ostatnia komedja, modna śpiewka, anegdota zakulisowa scenka miłosna z podróży, trente et quarante, głośna sprawa kryminalna. Każdy dorzucił słowo, dwuznacznik, żart; kielichy krążyły gęsto, po deserze zapalono cygara i papierosy. Michael von Schöneich, rozparty w rogu stołu, kręcąc wąsiki i uśmiechając się z dyskretną ironją, studjował kolegów przez szkła swych impertynencjach binokli. Przy uczcie grał zawsze rolę tureckiego pieprzu. Nazywano go nawet papryką. Tego dnia był wyjątkowo lakonicznym — zwrócił uwagę Herberta, który koncepty młodego dyplomaty zbierał starannie i nazajutrz produkował za własne.
Schöneich wiedział o tem, i każdy swój żart zaczynał od słowa: „Herbert mówił...“, zwiększając jeszcze owym wstępem wesołość towarzystwa.
Herbert siedział naprzeciw, a obok niego średnich lat mężczyzna w marynarskim mundurze.
Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/49
Ta strona została uwierzytelniona.
IV.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d4/Maria_Rodziewicz%C3%B3wna_-_Mi%C4%99dzy_ustami_a_brzegiem_puharu.pdf/page49-1000px-Maria_Rodziewicz%C3%B3wna_-_Mi%C4%99dzy_ustami_a_brzegiem_puharu.pdf.jpg)