Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/124

 Wentzel zrobił w duchu uwagę, że dziewczyna ta pobiłaby nawet Schöneicha w grze na słowa.
 — Byłem w teatrze w Berlinie — opowiadał Jan, zaciągając się tytuniem, — dawali jakiś straszny dramat, było pełno trupów.
 — Tytułu nie pamiętasz?
 — Zapomniałem: Hamlet, czy Otello.
 — Dwie rzeczy nadzwyczaj do siebie podobne! — zaśmiał się Wentzel, a Jan wtórował z całego serca, rad, że rozchmurzył nawet poważne usta siostry.
 Wtem w sali rozległy się drobne kroczki staruszki.
 — Fe! — gderała już zdaleka — Co tu dymu! Ale ładnie pachnie.
 Wetknęła głowę przez drzwi.
 — Czy to pan hrabia myśli, że tu przyjechał opowiadać brednie i śmiać się z tym pustakiem? Bardzo proszę, mam interes.
 — Służę babuni! — zawołał, zrywając się żywo.
 — Pierwej słuchaj, a potem służby ofiaruj. Otóż tak jest... Jadziu, jeżeli się zawstydzisz, to nic, bo to prawda i koniec. Tu, niedaleko, mieszka okropny niedołęga, Głębocki...
 — Jadziu, spuść oczy — szepnął konfidencjonalnie Jan.
 — Cicho! Co się mieszasz i przerywasz! Otóż ten safanduła traci majątek, samochcąc, śliczne złote jabłko. To się stać nie powinno. Otóż, co ci miałam powiedzieć. Jeżeli ty, hrabio, pozwolisz, żeby obrzydliwy Szwab kupił choć piędź ziemi u Głębockiego, to ja, twoja babka, własnoręcznie dam ci trzydzieści rózeg na kobiercu!