Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/117

to zupełnie naturalnem. Tysiąc razy się zdarzało. Przytem wiózł do Marjampola niespodziankę. Z tego sekretu nie pochwalił się ani przed baronem, ani przed Janem, przed nikim.
 Miało to być ostateczne coup du théatre.
 Z głową napchaną podobnemi myślami nie czuł mrozu, droga mu się tylko dłużyła nieskończenie.
 — Gdzież ten Marjampol bogi odniosły? Jedziemy chyba na koniec świata — zauważył po raz setny.
 Jan wstał w saniach, rozejrzał się uważnie.
 — Za kwadrans staniemy na miejscu — pocieszał.
 Zmrok zapadał, dzień zimowy robił się coraz posępniejszy.
 — Ot i Męka Pańska! — oznajmił furman, rozwijając sążnisty bat i zbierając silniej lejce.
 Wysada zamajaczyła, jak rząd olbrzymich grenadjerów u wnijścia do królewskiej rezydencji, wpadli w bramę przez okropne zaspy; siwosze, parskając radośnie, zaryły się pod gankiem.
 — Do oficyny, Maciej! Do oficyny! — krzyczał Jan; ale na odgłos dzwoneczków i palenia z bata w domu zajaśniały światła, stary Walenty ukazał się w progu.
 — Pani kazała prosić tutaj — rzekł; — właśnie piją herbatę.
 Młodzi ludzie wysiedli i spoważnieli, jak na komendę.
 — Teraz bomba pęknie — szepnął Jan, rozbierając się szybko i trąc pokostniałe dłonie.
 Wentzel uśmiechnął się zagadkowo.
 — Chodźmy śmiało.
 W jadalni pani Tekla z Jadzią siedziały, jak wtedy, same; ale obeszło się tym razem bez rekomendacji.