Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/10

co mu chwilami muskała twarz, i nucił półgłosem „Loreley!“
 Para ta była na model dla malarza: ona — smukła, ślicznie zbudowana, o twarzy z greckiego posągu, ale żywej, zalotnej, a śmiejącej się całym urokiem białych ząbków, koralowych ust i zmrużonych, sfinksowych oczu; on — wybujały jak topola, silny, dumny, ciemnowłosy, zapatrzony w kobietę całym ogniem wyrazistych, ciemno-szafirowych źrenic.
 Był w nim pierwiastek germański wielkiej siły i twardego wyrazu, a obok tego jakiś inny typ delikatniejszy, ognisty, zuchwały a wesoły. W spojrzeniu była dziwna mieszanina — pożądania i cynizmu, swawoli i przesytu: musiał to być człowiek bardzo szczęśliwy, bardzo bogaty i bardzo pieszczony przez życie.
 — Wszak odesłałeś konie, Wentzel? — zaczęła po małej przerwie piękna pani.
 — Naturalnie.
 — Lubię cię za to!
 — Za co? — spytał, biorąc pierścień jej włosów i bawiąc się nim.
 — Za to, że mną się nie afiszujesz.
 Młody człowiek się zaśmiał.
 — Nie uznaję tego za pochwałę. Afiszują się tylko błazny i parweniusze. Czy mnie zaliczasz do jednej z tych kategoryj?
 — Ejże, bohaterze! Zdarza się to i tobie!
 — Może być. Jeżeli kogo nie cenię lub nie kocham.
 — Więc mnie cenisz i kochasz niby?
 — Tak, ciebie jedynie, teraz i podobno zawsze!
 — A jednak dla mnie nie poświęciłbyś tysiąca owych stosunków, gdzie nie cenisz i nie kochasz?
 — Nie, jutrzenko. Ani jednego!