Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/287

 — Kniaź nie w porę trafił z wizytą.
 — I na pogrzeb się spóźnił i gospodarza nie zastał.
 — Toż mówili, że umiera.
 — A może co kupić chce.
 Nie zważał na nic. Wszedł na ganek. Urzędnik go znał, powstał i ukłonił się. Dłużnik zdjął nawet jarmułkę. Tłum zaczął się cisnąć, żeby zobaczyć, co to będzie. Nie zaszło jednak nic osobliwego. Książę stanął przed stołem i nie wdając się w żadne gawędy, dobył z kieszeni pugilares, na którego widok szmer zachwytu przeszedł po tłumie i odkryły się głowy co do jednej.
 — Ile wynosi wasza należność? — spytał żyda.
 — Trzy weksle na ośm tysięcy rubli, najjaśniejszy kniaziu.
 — A koszta sądowe? — zwrócił się do urzędnika.
 — Trzysta rubli.
 — Oto są.
 Gorączkowo, jakby każda sekunda mu ciężyła, począł wyrzucać na stół pieniądze. Tłum począł się cofać, hucząc i szumiąc. Czynił wrażenie sępów, spłoszonych i odchodzących niechętnie od spodziewanego żeru, którego wonią pasły się już i rozkoszowały, a który mocniejszy porwał. Czeladź Grzymały, przyglądając się z boku legalnemu rabunkowi mienia swego chlebodawcy, przy tym nagłym zwrocie akcji cisnęła się naprzód do bydląt, do koni, a najśmielszy stangret przystąpił do urzędnika i spytał:
 — To już znowu nasze? Możemy zabierać?
 — Możecie.
 Książę zajęty formalnościami urzędowemi, głowę podniósł.