Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/315

kancelaryi nie zamykały się prawie. Od samego rana pukanie pod numerami.
 — Czego tam? — pyta niecierpliwie strażnik.
 — Otwierać-no otwierać! Muszę iść do kancelaryi.
 — A co tam? — pyta pan nadzorca wchodzącego aresztanta w towarzystwie strażnika.
 — A to, proszę wielmożnego pana, przyszedłem się dowiedzieć wedle wyroku, bo może mi się już skończył.
 — Cóż znowu! — mówił zmieszany «wielmożny» — przeciem masz w wyroku dwa lata, a siedzisz dopiero półtora.
 — Tak ci to niby jest, wielmożny panie, ale chciałbym wiedzieć dokumentnie, według księgi...
 Pan nadzorca przygryza czerwone, pełne wargi, żeby nie wybuchnąć.
 Po chwili znów ta sama historya. Za kwadrans — znowu. Dziewięciu, piętnastu, dwudziestu wali naraz we drzwi, wszyscy wołają strażnika, wszyscy chcą iść do kancelaryi. Jakób biega od numeru do numeru, krzyczy, prosi, traci głowę, nareszcie najciekawszych prowadzi do kancelaryi.
 — Proszę wielmożnego pana, przyszliśmy się dowiedzieć wedle wyroków, bo może już się nam pokończyły...
 — Idźcie do dyabła z waszemi wyrokami! — krzyczy w ostatniej pasyi pan nadzorca. A to człowiek nawet spokojnie odetchnąć nie może. Było to właśnie po obiedzie.