Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/305

 Praska, nm., mała prasa do wyciskania, do odbijania czego.

 Praskolę, Praskuł, prawnuk, praszczur.

 Prasłowiański, odnoszący ś. do pierwotnych Słowian.

 Prasnąć, uderzyć hałaśliwie, huknąć, rymnąć; upaść; rzucić, cisnąć z zamachem; pęknąć z hałasem.

 Prasoł, przekupień soli.

 Prasowaczka, kobieta, trudniąca ś. prasowaniem bielizny.

 Prasować, ściskać w prasie, wyciskać, tłoczyć; gładzić nagrzanym żelazem.

 Prasowalnia, izba, przeznaczona na prasowanie bielizny.

 Prasownia, miejsce prasowania, izba, gdzie stoją prasy, np. do tłoczenia winogron.

 Prasownik, pracownik, zajęty prasowaniem; w drukarni: pracownik, robiący odbitki złożonych szpalt i kolumn na prasie ręcznej, preser.

 Prasówka, cegła prasowana w odpowiedniej maszynie.

 Prast! Prastu! w wyrażeniach szast! prast!, szastu! prastu!: wykrzyknik, oznaczający czynność, szybko dokonywaną.

 Prastary, bardzo dawny, przedwieczny, odwieczny, starodawny.

 Prastryj, brat dziada.

 Prasyn, syn pierworodny.

 Praszczur, praprawnuk, w lm., dalsi potomkowie; ojciec prapradziada, w lm. dalecy przodkowie.

 Praświat, świat pierwotny.

 Praustrój, ustrój pierwotny.

 Prawda, zgodność tego, co mówimy, z rzeczywistością; rzecz, nie ulegająca wątpliwości, pewnik, aksjomat; prawość, cnota, szczerość, otwartość w mowie, prawdomówność; słowa p-y = reprymanda, nagana ostra; mijać ś. z p-ą = kłamać; nie obwijać p-y w bawełnę = mówić szczerze, bez osłonek, wprost; to święta p., to wielka p. = bardzo trafne zdanie; istna, rzetelna p., czysta p. = szczera prawda; p. w oczy kole, p. gorzka potrawa = ludzie nie lubią prawdy; to nie p.! = to kłamstwo!, to fałsz!; oj p.!, to p.!, oj to p.! = tak jest istotnie, zgadzam ś. z tym; czy to tylko p.?, czy to aby p.? = czy tak istotnie?; jeśli mam p-ę powiedzieć = jeśli mam być szczery; p. była! = a jakże!, nie wierzę ci!; powiedz p-ę = wyznaj wszystko szczerzę; tchnąć p-ą = być prawdopodobnym; rzecz podobna do p-y = prawdopodobna; p-ę powiedziawszy = mówiąc szczerze; nie p-ż? = czyż nie jest tak istotnie?; przysł., doprawdy, naprawdę, rzeczywiście, istotnie, serjo, nie żartem, zaiste; zaprawdę, prawdziwie, zgodnie z prawdą; wprawdzie, poprawdzie, co prawda, prawdę rzekłszy, prawdę mówiąc; trafne, wierne oddanie natury w utworze literackim a. artystycznym.

 Prawdolubca, miłośnik prawdy.

 Prawdomówca, ten, który zawsze prawdę mówi; człowiek szczery, otwarty.

 Prawdomówność, szczerość, otwartość.

 Prawdomówny, lubiący mówić prawdę, mówiący zawsze prawdę.

 Prawdopodobieństwo, podobieństwo do prawdy, rzecz prawdopodobna; rachunek p-a w matematyce = obliczanie stosunku wypadków sprzyjających pewnemu zdarzeniu do ogólnej liczby wypadków możliwych.

 Prawdopodobnie, przysł., z pewnym podobieństwem do prawdy: pewnie, że..., zapewne, że..., zdaje ś., że....

 Prawdopodobny, podobny do prawdy, mający pozór prawdy, mogący ś. urzeczywistnić; przypuszczalny, domniemany.