giełdzie, lecz nieuprawniony do tego.
Kulisty, mający postać kuli.
Kulisy, fr., malowane ściany ruchome, stanowiące boczne dekoracje sceny teatralnej; za k-ami = za sceną; skrycie, chytrze.
Kulka, zdr. od Kula; mała kula, gałka, zakrzywiony kijek, drut do zaczepiania; k-i mleczne = części składowe mleka.
Kulminacja, łć., najwyższe i najniższe położenie gwiazdy w przejściu przez południk, górowanie i dołowanie gwiazdy; chwila najwyższego wzniesienia się.
Kulminacyjny, łć., przym. od Kulminacja; k. punkt, punkt najwyższego wzniesienia ś., stopień najwyższego napięcia.
Kulnąć, nm., potoczyć, posunąć coś okrągłego; k. ś., potoczyć ś.
Kulnik, w bot., roślina z rodziny kulnikowatych (fig.).
Kulnikowate rośliny, rodzina roślin kwiatowych dwuliściennych.
Kulociąg, narzędzie chirurgiczne do wydobywania kul z ciała.
Kulomb, taka ilość elektryczności, która, przepływając w ciągu sekundy przez przecięcie przewodnika, wytwarza prąd o natężeniu jednego ampera.
Kulon, łć., gatunek ptaka brodzącego (f.).
Kulpat, łć., podsądny, obwiniony.
Kulsza, błr., kość biodrowa, biodro.
Kult, łć., cześć religijna, ubóstwianie; religja, wiara; obrzędy religijne; zwyczaje.
Kultura, łć., ulepszona hodowla roślin i zwierząt; postępowa uprawa roli; uszlachetnienie obyczajów ludzkich, rozwój i ukształcenie duchowe, oświata, cywilizacja.
Kulturalny, Kulturny, łć., dotyczący kultury, stanowiący kulturę; oświecony, światły.
Kulturkampf, nm., walka przeciw kościołowi katolickiemu w Prusach, prowadzona przez Bismarcka.
Kulturtregier, nm., dosł, szerzyciel oświaty i cywilizacji; nazwa, którą w swej zarozumiałości nadają sobie Niemcy wśród innych narodów, zwłaszcza w Galicji i w Poznańskiem.
Kultysta, hiszp, literat, używający stylu ciemnego, zawiłego a. napuszonego.
Kultywator, łć., narzędzie rolnicze do spulchniania ziemi (fig.).
Kultywować, fr., uprawiać, hodować, uszlachetniać.
Kuluar, fr. — p. Korytarz.
Kułak, ros., pięść zaciśnięta; uderzenie taką pięścią; szturchaniec; w Rosji chłop bogaty, wyzyskujący innych chłopów, lichwiarz wiejski.
Kułakować, okładać kułakami, bić.
Kułan, tur., osieł dziki (f.); k. przezwisko pogardliwe.
Kum, Kmotr, Kumotr, łć., ojciec chrzestny w stosunku do matki chrzestnej i do rodziców dziecka: towarzysz, kolega, przyjaciel (zdr. Kumcio).
Kuma, Kmotra, łć., for. ż. od Kum.
Kumać łć., kogo, nazywać kogo kumem; k. ś. z kim = stawać się czyim kumem a. kumą; przen., wchodzić z kim w blizkie stosunki.
Kumka a. Brzdęk, gatunek żabki o skórze brunatno-szarej.
Kumkanie, wydawanie głosu przez żaby; dukanie.
