Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0976

kąd = pchnąć, wypuścić; 2) Z. co na co = wemknąć, wsunąć (Z. rybę na wędkę); 3) wygnieść, wycisnąć (Z. wymiona); 4) Z. co skąd = usunąć gładko (jutrzenka gwiazdy z niebios smyka); 5) połknąć, wciągnąć w siebie (bocian węże smyka); 6) ściągnąć, ukraść; 7) Z. co na swą rzecz = przeciągnąć na swą stronę; zmykać się, 1) uwijać się, kręcić się (noga wesoło po ziemi się zmyka); 2) pełzać, czołgać się.

Zemniony, zmięty.

Zemsknąć i Z. się, p. Zemknąć.

Zengować, p. Zingować.

Zenkiel, p. Zankiel.

Zenklarz, p. Zanklarz.

Zepchnąć co na kogo = zwalić, zmówiać co na kogo.

Zeplwać, opluć, oplwać.

Zeprzeć, niedok. spierać, 1) Z. dowodami = zbić (Z. błędy czyje); 2) Z. kogo z czego = wyprzeć (Z. kogo z majątku; Z. kogo z przedsięwzięcia = odwieść od przedsięwzięcia; Z. kogo z jakiego mniemania = wywieść).

Zepsować, 1) zepsuć; 2) Z. kogo złotem = skorumpować, zdemoralizować; 3) Z. co = skasować, znieść, odwołać.

Zepsutość, zepsucie, upadek, zguba (grąznąć w Z.).

Zerki, zwiady, zazieranie.

Zerwa, 1) zerwanie; 2) albo zerwisko, urwisko (skacze z zerwy na zerwę).

Zerwać, niedok. zrywać, 1) Z. co = zarwać, zachwycić czego (węchem już apetyt zrywa); 2) zyskać, skubnąć, oberwać (Z. na czem pieniądze).

Zerwisko, p. Zerwa.

Zes, p. Zez.

Zeschnąć, niedok. zsychać, uschnąć, zniszczeć (zeschło słowo Boże, jak ziarno na kamieniu).

Zesłonąć, stać się słonym.