Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0830

szkapom i chłopom się wyrządzać mamy? = dogadzać im z naszą niewygodą, szkodą.

Wyrzeczony, 1) p. Wyrzekły; 2) postanowiony, ułożony.

Wyrzednieć, p. Wyrzedzieć.

Wyrzedzieć, wyrzednieć, przerzedzić się.

Wyrzekły, wyrzeczony, którego się wyrzekli (syn W.).

Wyrzetelnić co = 1) wykazać rzetelność czego, udowodnić; 2) zlikwidować, uiścić, spłacić (W. długi).

Wyrzezacz, wyrzynacz.

Wyrzezać i W. się, p. Wyrznąć.

Wyrzezaniec, p. Wyrzezek.

Wyrzezek, wyrzezaniec, 1) dziecię z wnętrzności matki wyrznięte, wyporek; 2) rzezaniec, kastrat.

Wyrzezywać i W. się, p. Wyrznąć.

Wyrzędać, p. Wyrządzić.

Wyrzędzić, p. Wyrządzić.

Wyrznąć, wyrzezać, wyrzazać, niedok. wyrzynać, 1) W. kogo = wytrzebić, wykastrować; 2) wyzwolić, uwolnić gwałtem (W. kogo z związków małżeńskich); 3) W. słowa = wymówić dosadnie, wyrąbać; W. się, wyrobić się, zużyć się przez rznięcie (nóż się wyrzezał).

Wyrzucać, p. Wyrzucić.

Wyrzucić, niedok. wyrzucać, wyjawić (czego wymówić nie mógł, przez usta towarzysza swego wyrzucił; W. tajemnicę).

Wyrzut, 1) albo wyrzuta, wyrzucanie, wyrzucenie (W. uczynili z okrętu; W. tchu z ust); 2) albo wyrzutek w liczbie mn. odpadki, śmiecie, skrawki (wyrzutki z ogrodów dają świniom).

Wyrzuta, p. Wyrzut.

Wyrzutek, 1) p. Wyrzut; 2) dziecię martwo urodzone, poronione; 3) podrzutek, znajdek.

Wyrzutnik, ten, co komu