Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0608

Szacić, ubierać w szaty.

Szacować, 1) kogo = nicować, krytykować; 2) sądzić (S. z pozoru); 3) S. czem = uważać za co, mieć za co (wielkiem nieszczęściem szacuje).

Szacowniczy, cenzura (urząd w Rzymie).

Szacownik, 1) p. Szacunkarz; 2) czciciel, wielbiciel.

Szacunek, szacunk, 1) wartość, cena (S. długów = suma, obrachunek długów); 2) popis, konskrypcja, zarządzenie poboru; 3) krytyka złośliwa, obmowa, oszczerstwo, nicowanie.

Szacunk, p. Szacunek.

Szacunkarz, szacownik, 1) taksator; 2) ten, co strofuje, cenzor, instygator (S. obyczaje strofuje); 3) krytyk złośliwy, obmówca, oszczerca.

Szadawy, popielaty.

Szadras, płaski sznurek szmuklerski, na obie strony jednakowy, robiony na klockach.

Szadzić, szedzić, szędzić, okrywać sadzią, szronem; okrywać siwizną.

Szadzieć, szedzieć, 1) okrywać się szronem; 2) siwieć.

Szadź, sadź, szron.

Szafar, szafarz.

Szafarnia, spiżarnia.

Szafarować, być szafarzem.

Szafarowanie, p. Szafarstwo.

Szafarstwo, szafarowanie, 1) gospodarstwo szafarskie; gospodarność, rządność, ekonomja; 2) zawiadywanie, zarząd (Farao polecił Józefowi swe S.).

Szafelin, p. Szefelin.

Szafelnik, szefelnik, żołnierz uzbrojony w szafelin.

Szafjan, safjan.

Szafjanowy, safianowy.

Szafować, 1) dostarczać, dawać, przynosić, produkować (S. więźniowi broni, pieniądze robotnikom za robotę; kraj ten obficie szafuje pi-