Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0593

bór, narzędzia (mając S. na odpieranie, uciekli); 3) ogół strun narzędzia muzycznego; 4) stroje = jądra u mężczyzny, u samca.

Stróż, 1) S. u kuszy = rączka u kuszy; 2) S. wozowy = sworzeń.

Stróża, 1) straż; czaty; 2) powinność ziemska strzeżenia zamków pogranicznych; danina w zbożu na ten cel składana.

Stróżne, danina na utrzymanie straży zamkowej.

Stróżyć, stróżować, być stróżem. S. się, strzec się, wystrzegać się (S. się czego).

Struchlało w stanie struchlałym, struchlawszy (stał s.).

Struchleć, zwątleć, zemdleć, osłabnąć.

Struć, zmarnować, strawić, zmarnotrawić. S. się, (o brzemiennej) pozbyć się płodu przez rozmyślne otrucie go.

Strudna, nie łatwo, nie bez trudu, przytrudno.

Strudzenie, trud, fatyga.

Strudzić, 1) skrępować, spętać (S. nogi pętem); 2) powściągnąć, ukrócić (S. hardość czyją).

Strug, struh, galar, gabar.

Struga, koryto, łożysko dla wody.

Strugacz, ten, co struże; rzeźbiarz, snycerz.

Strugać, 1) rzeźbić, rytować, rznąć; 2) nadużywać, wyzyskiwać (S. wolność); 3) ciec strugą, ciurczeć.

Strugadlny, tyczący się strugania (warsztat S.).

Strugałek, strugałka, figura wystrugana, rzeźba.

Struh, p. Strug.

Strukać, (o żórawiu) krerać.

Strum, wole u gardła.

Strumienny, 1) tyczący się strumienia; 2) pełen strumieni, obfity w strumienie.

Struny, (licz. mn.) lira.

Strupiastny, p. Strupliwy.

Strupliwy, strupiastny, pe-