Opugnować (łac.), 1) oblegać, zwalczać; 2) oponować, sprzeczać się.
Opukały, pękaty, wydęty.
Opuknąć się, rozpaść się, rozlecieć się.
Opuskuł, dziełko, broszura.
Opuszczały, opustoszały.
Opuszczewiać, pustoszeć, wyludniać się.
Opuszczyć, opuszyć, 1) obłożyć puchem; 2) napuszyć, rozdąć.
Opuściały, opustoszały.
Opuścić się, puścić się, okryć się (drzewo liśćmi); O. się na co, oddać się czemu.
Opuścieć, opustoszeć.
Opyt, opytka, dopytywanie się, wywiady, dochodzenie, śledztwo.
Opytać, opytywać, opytać się, 1) obadać, wypytać; 2) zapytać, spytać się.
Ora, bieda, niedola.
Oracki, rolniczy, włościański.
Oraczyna, grunt orny.
Orakuł (łac.), wyrocznia.
Orandować, p. Orędować[1].
Oraterz, ołtarzyk, obraz święty.
Orbora, p. Olbora.
Orcel (z niem. Ortziegel), kamień nieciosany, łom.
Order, ordynacja, ordynans, rozkaz.
Ordunek, ordunk, p. Ordynek.
Ordynacja, 1) wyświęcenie na księdza; 2) uporządkowanie; 3) ordynans, rozkaz wojskowy; 4) majorat.
Ordynans, 1) rozkaz, polecenie; 2) dyżur, pogotowie; 3) żołnierz albo oficer dyżurny; 4) przepis, recepta.
Ordynat, posiadacz majątku na prawach ordynacji; najstarszy syn, spadkobierca wielkiej posiadłości, która nie może być zmniejszona przez sprzedaż lub podział familijny.
Ordynek, ordunek (niem.), 1) porządek, ład; 2) szyk, rozkład, 3) plan, 4) rząd, szereg, linja; 5) klasa, kategorja, gatunek.
Ordyniec, należący do hordy, Tatarzyn.
Ordynka, szabla turecka.
- ↑
Błąd autorów; odwołanie do hasła, które w tym słowniku nie istnieje. Zobacz hasło Orędować w M. Arcta Słowniku ilustrowanym języka polskiego.
