Strona:Lucy Maud Montgomery - Rilla ze Złotego Brzegu.djvu/230

 Maniusia zaszlochała tak głośno, że o mało się nie udławiła.
 — Rillo, przecież to niemożliwe.
 — Dlaczego? — zapytała krótko organizatorka Młodego Czerwonego Krzyża i transporterka niemowląt w niebieskiej wazie.
 — Bo... bo... nigdy nam to na myśl nie wpadło... Józio nie ma metryki... Ja nie mam sukni... Nie mogę przecież brać ślubu w czarnej... Ja... my... ty...
 Maniusia zupełnie się zatraciła, a sir Wilfrid widząc jej rozpacz, odchylił wtył głowę i wydał żałosny skowyt.
 Przez kilka minut Rilla tonęła w zamyśleniu, poczem rzekła:
 — Maniusiu, jeżeli złożysz wszystko w moje ręce, doprowadzę do tego, że jutro po południu przed czwartą zastaniesz żoną Józia.
 — Och, nie będziesz mogła tego przeprowadzić.
 — Będę mogła i przeprowadzę. Ale musisz tak postępować, jak ci powiem.
 — Och... nie wiem... och, ojciec mnie zabije...
 — Głupstwa pleciesz. Przypuszczam, że będzie bardzo się gniewał. Ale czy więcej lękasz się gniewu ojca, niż tego, że możesz nie zobaczyć już nigdy Józia?
 — Nie, — odparła Maniusia z nagłem postanowieniem, — oczywiście, że nie.
 — Więc postąpisz tak, jak ci powiem?
 — Tak, postąpię.
 — Zatelefonuj do Józia natychmiast i powiedz mu, żeby przywiózł ze sobą metrykę i obrączki.