Strona:Lew Tołstoj - Chodźcie w światłości.djvu/97

z rozkazem moim wykonane było. A nie będzie gotowe, — głowę ci odsiecz każę.
 Zasmucił się jeszcze więcej Emeljan, przyszedł do żony ponury.
 — Co, — mówi żona, — zasmuciłeś się, czyż coś nowego król ci rozkazał?
 Opowiedział jej Emeljan.
 — Trzeba, — mówi, — uciekać.
 A żona mówi:
 — Nie uciekniesz przed żołnierzami, wszędzie złapią. Trzeba się słuchać.
 — Lecz jakżeż się słuchać?
 — Eh... mężulku, — rzecze, — o nic się nie martw. Zjedz kolację i kładź się spać. A wstań wcześnie, wszystko na czas będzie.
 Położył się Emeljan spać. O świcie obudziła go żona.
 — Idź, — mówi, — do pałacu, wszystko gotowe. Tylko przy przystani, naprzeciwko pałacu, pozostał mały pagórek; weź łopatę, zrównaj go.
 Poszedł Emeljan; przychodzi do miasta; wokoło pałacu rzeka, okręty pływają.
 Podszedł Emeljan do przystani naprzeciwko pałacu, widzi — miejsce nierówne, zaczął je równać.
 Obudził się król, widzi — rzeka, gdzie jej nie było; po rzece okręty pływają, i Emeljan pagórek łopatą równa. Przeraził się król; i niezadowolony jest z rzeki i z okrętów, i przykro mu, że nie może Emeljana stracić. Myśli sobie: niema takiego zadania, żeby on go nie zrobił. Co teraz robić?