Strona:Leon Wachholz - Z historji alkoholu i alkoholizmu.djvu/5

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

to się ją spali“. Prorok żydowski Ozeasz[1] powiada, że „wszeteczeństwo a wino i pijaństwo odejmują człowiekowi serce“, to znaczy uczucie i moralność. Już w księgach Starego Testamentu spotykamy się z licznemi przykładami poniżającego godność ludzką działania alkoholu względnie jego surogatu w postaci wina. I tak Noe[2] obnaża się w stanie pijanym i daje powód do zgorszenia synowi swemu Chamowi. Lota,[3] który po spaleniu Sodomy i Gomory zamieszkał z obu swemi córkami w górach, upoiły córki w celach kazirodczych. Król Dawid upaja winem Hetejczyka Urjasza, aby mu w tym jego stanie łatwo uprowadzić żonę, piękną Betsabee.[4] Absalon, syn króla Dawida, chcąc pomścić gwałt uczyniony swej siostrze Tamarze przez najstarszego ze swych braci Amnona, upaja go winem i poleca upojonego zabić swej służbie.[5] Król babiloński Baltazar każe po pijanemu użyć przy uczcie naczyń złotych, które ojciec jego Nabukadnezar zabrał z świątyni jerozolimskiej.[6] Wreszcie krwawy choć bohaterski czyn udał się Judycie dlatego łatwo, że wódz asyryjski Holofernes[7] „stał się bardzo wesoły ku niej i pił bardzo wiele wina jako wiele nigdy nie pił za żywota swego“.

Nadużywanie wina i innych napojów alkoholowych było u ludów starożytnych bardzo częste, jak to wynika z historycznych danych, nic też dziwnego, że nadużycia te musiały prowadzić z jednej strony do przestępstw, popełnianych pod ich wpływem, z drugiej strony do chorób, kończących się nieraz nagłą śmiercią. Przestępstwa, popełniane pod wpływem upojenia alkoholem, musiały się wówczas zdarzać nierzadko, skoro niektóre ustawodawstwa starożytne poświęcają im wprost osobne przepisy. I — rzecz ciekawa — podobnie jak obecnie zapatrywano się także i w starożytności różnie na sprawę karnej odpowiedzialności przestępcy za czyn popełniony w stanie opilstwa, albowiem podczas gdy w czasach Cycerona uznawały sądy rzymskie upojenie sprawcy przestępstwa za okoliczność łagodzącą jego winę, to kodeks aleksandryjski z czasów Ptolemeuszów (300 lat przed Chrystusem) oceniał upojenie za okoliczność obciążającą.

  1. Stary Testament. Proroctwo Ozeasza. R. 4. 11.
  2. Mojż. Księga Rodzaju R. 9. 20—21.
  3. Tamże. R. 19. 30—37.
  4. Druga księga Samuela R 11. 1—27
  5. Tamże. R. 13. 23—38.
  6. Proroctwo Daniela R. 5. 1—4.
  7. Księga Judyty R. 12. 10—20.