zwłok, których dusza nie mogłaby inaczej dostać się do Hadesu[1].
Zwolennicy palenia zwłok podają między motywami służącymi na poparcie sprawy, wzgląd estetyczny, odsłaniając ponury obraz rozkładu zwłok bodaj w obrazowych reprodukcyach[2].
Do niedawna był nam nieznany los ciała naszego od chwili, kiedy je powierzano ziemi. Dopiero coraz to częstsze dobywania zwłok, tak zwane ekshumacye, dokonywane z różnych powodów, bądźto dla stwierdzenia zagadkowej śmierci w celach sądowych, bądź też z powodu znoszenia dawnych cmentarzysk, odkryły nam szereg zjawisk nieznanych; wystarczy, że wymienię zjawisko przemiany tłuszczo-woskowej, ogłoszone po raz pierwszy przez dwóch lekarzy francuskich, Foureroya i Toureta, delegowanych w r. 1786 przy sposobności zniesienia paryzkiego cmentarza des Innocents.
Pomimo wielu innych zdobyczy naukowych, wynikających z odsłonięcia niektórych tajemnic grobowych, jakie zawdzięczamy licznym badaczom a już głównie badaczom tej miary, co Orfila i Lesuer[3], wreszcie Moser[4], to przecież fauna grobów była nam mało znaną. Dopiero prace Reinharda, Jovanowitsa, Megnina, Handlirscha, wreszcie po części Raimondiego i Rossiego[5] pouczyły nas o niej, jako też o systematycznym porządku i rozkładzie pracy u tych stworzeń, które niwecząc zwłoki, zasłużyły sobie w zupełności na miano travailleurs de la mort, nadane im przez Brouardela i Mégnina.
Cel tych badań jest dwojaki: pierwszy ogólno przyrodniczy doprowadza do zapoznania się z fauną zwłok, drugi
- ↑ Antygona Sofoklesa.
- ↑ Das Schicksal der Leichen in der Erde. Nach einer Publication der Socièté de Crémation in Paris. Herausgegeben vom Vereine der Freunde der Feuerbestattung „die Flamme“ in Wien.
- ↑ Gerichtliche Ausgrabungen.
- ↑ Moser: Eine Zusammenstellung der Befunde an 45 exhumirten Leichen i t. d. Ärztl. Intelligenzblatt 1886.
- ↑ Jahrb. Virchow Hirscha 1888. I. str. 467.
