Strona:Leon Tołstoj - Anna Karenina Tom III.djvu/177

w rzeczy samej był niezadowolonym, ale nie z tego, że wyszło dużo pieniędzy, lecz z tego, że przypominają mu o tem, o czem on, wiedząc doskonale, iż nie jest tak, jak być powinno, pragnie zapomnieć.
 — Kazałem Sokołowowi sprzedać pszenicę i wziąć z góry za młyn... pieniędzy nam nie zabraknie.
 — Dobrze, lecz ja się obawiam, że w ogóle dużo...
 — To nic, to nic... — powtórzył parę razy — do widzenia się więc...
 — Doprawdy, żałuję chwilami, żem posłuchała mamy.
 Tak by nam dobrze było na wsi! Narobiłam tylko wszystkim kłopotu i wydajemy pieniądze...
 — Nic nie szkodzi. Nie było jeszcze takiego wypadku od czasu mego ożenienia się, abym powiedział, że mogłoby być lepiej, niż jest.
 — Czy naprawdę? — zapytała, patrząc mu w oczy.
 Powyższe słowa wyrzekł, nie myśląc wcale o tem co mówi, chcąc tylko ją pocieszyć; gdy jednak rzucił na żonę spojrzenie i przekonał się, że te pełne prawdy, ukochane oczy patrzą na niego pytająco, powtórzył to samo, ale teraz już zupełnie szczerze. „Stanowczo zapominam o jej stanie!“ — pomyślał i przypomniał sobie, co w krótkim czasie oczekuje ich.
 — A czy prędko? Jak ci się zdaje? — szepnął, ujmując obie jej dłonie.
 — Tyle razy już myślałam o tem, że teraz nic już nie myślę i nie wiem.
 — I nie lękasz się?
 Kiti uśmiechnęła się pogardliwie.
 — Ani trochę — odparła.
 — Jeżeli co będzie, to ja będę u Katawasowa...
 — Nic nie będzie, nie myśl nawet o tem. Pojadę z ojcem, jak zwykle, na spacer na bulwary. Zajedziemy na chwilę do Dolly, będę czekała na ciebie przed obiadem. Prawda, przypomniałam sobie... Czy wiesz, że Dolly nie może