Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/62

 — Pan jest bezwątpienia sędzią śledczym — zapytał Patrycyusz.
 — Nie — odparł tamten. — Nazywam się Desmalions, jestem dawnym sędzia, wydelegowanym specjalnie do wyjaśnienia tej afery. Zdaje mi się bowiem, że niema tu żadnego materyału do śledztwa.
 — Jakto? — wykrzyknął Patrycyusz, zdziwiony ogromnie. — Niema materyału do śledztwa?
 Spojrzał na Koralię, która nie spuszczała z niego oczu.
 Na wykrzyknik kapitana, p. Desmalions odpowiedział:
 — Sądzę, panie kapitanie, że gdy się porozumiemy, zgodzi się pan na moje wywody. Taksamo jak porozumieliśmy się ja z panią.
 — Nie wątpię — rzekł Patrycyusz. — A jednak obawiam się, że niektóre punkty zostaną niewyjaśnione.
 — Postaramy się wspólnemi siłami wyświetlić wszystko. Może pan będzie łaskaw powiedzieć mi to, co pan wie.
 Po chwili namysłu Patrycyusz począł mówić:
 — To co powiem, wyda się panu dziwne, może niewiarygodne — a jednak zeznania moje, które odnoszą się...
 — Prawdopodobnie do faktów, o których już pani zechciała mi łaskawie udzielić informacyi...
 Patrycyusz zastanowił się przez chwilę.
 — Istotnie — rzekł — pani mogła pana sędziego poinformować... Wiec pan zna zatem treść rozmowy, zasłyszanej wczoraj przezemnie w restauracyi?
 — Tak jest!...
 — I wie pan o usiłowanem porwaniu pani Essares?...
 — Wiem.
 — I o zabójstwie?...
 — Tak.
 — Pani Essares opowiedziała panu o szantażu, jakiego ofiarą padł pan Essares, o szczegółach