mięśni“. Pozatem pisała na temat zagadnień hygieny społecznej.
Drugą lekarką w Polsce była dr. Teresa Ciszkiewiczowa, która skończyła studja w 1875 r. i praktykowała również w Warszawie. Po nich już nie jednostki ale dziesiątki wychowanek uniwersytetów zagranicznych a następnie i polskich: w Krakowie, we Lwowie.
Niektóre z pomiędzy lekarek naszych zajęły wybitne stanowiska, jak np. dr. Stanisława Popławska, pierwsza kobieta-ordynator szpitala oftalmicznego w Warszawie. Inne oddają się teoretycznym i praktycznym studjom z dziedziny bakterjologji, jak dr. Marja Zielińska i dr. Marja Dunin-Karwicka, autorka pracy, która w swoim czasie zwróciła uwagę uczonych: „Ueber Vorkommen von Fett in Geschwülsten“.
Popularyzują wiedzę medyczną w zakresie wskazań zdrowotnych: dr. J. Budzińska-Tylicka, autorka b. rozpowszechnionej książki „Hygiena kobiety“ i innych prac z tej dziedziny; dr. Matylda Biehlerowa autorka cenionych podręczników z zakresu hygieny szkolnej, hygieny ogólnej i hygieny dziecka.
Po za krajem wyróżniły się: dr. Izabella Czarnomska, chirurg-ortopedystka, kierowniczka szkoły-pracowni w Petersburgu, uzdolniającej kaleki do robót rzemieślniczych. Dr. Melanja Lipińska, autorka nagrodzonej na konkursie w Paryżu gruntownej i cennej pracy w języku francuskim „Historja kobiet-lekarzy od czasów starożytności aż po dni nasze“.
Lekarki w Polsce stanowią przeszło 10% ogółu lekarzy. Podjęły one specjalności ze wszystkich dziedzin medycyny z wybitnem uwzględnieniem wszakże akuszerji i gynekologji.
W wojnie ostatniej powołane do świadczeń wojennych na równi z lekarzami — oddały nadzwyczajne usługi w walkach z epidemjami, padając często ofiarą ich.
Szpitalnictwu zasłużyła się wykonaniem mapy szpitali Królestwa Polskiego w 1886 r. p. Wanda Lubelska.
W dziedzinie farmaceutyki odznaczyła się p. A. Leśniewska, magister farmacji, kierowniczka pierwszej szkoły farmaceutycznej dla kobiet w Petersburgu.
∗
∗ ∗ |
