Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/164

 Ledwie pan Piotrowicz wymówił te słowa, wszedł do pokoju Jasiek z pełną torbą papierów. Były to gazety i kilka listów.
 — A widzisz — rzekł szlachcic, — o wilku mowa, a wilk tuż. Chciałaś posyłać list do Emilki, a ona właśnie pisze do nas.
 — Jest list? — zawołała uradowana Sławcia.
 — Jest, jest; wśród tysiąca innych możnaby go poznać.
 — Z zajączkiem na kopercie?
 — Tym razem są aż dwa zające! Jeden ogryza liść kapusty, drugi stanął słupkiem i myje się łapą.
 — Co też cioteczka pisze? Jestem bardzo ciekawa.
 — Zaraz to zobaczymy, tylko włożę okulary, gdyż pisze takim maczkiem, że gołem okiem niepodobna przeczytać... Ho, ho... coś z górnego tonu kochana Emilcia zaczyna.
 — Niechże ojczulek czyta.
 Posłuszny wezwaniu ojczulek odkalsznął i zaczął:
 «Moi najdrożsi! są w życiu ludzkiem chwile przełomowe, chwile tak ważne, że dwadzieścia pięć lat zastanawiania się i namysłu jeszcze nie byłoby zbyt wiele — a jednak