Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/35

 Marcinkowski zaczerwienił się jak burak. Powstał z krzesła i zaczął się przed panią Janową usprawiedliwiać.
 — Bo oto, widzi pani dobrodziejka, przyszedłem tu umyślnie...
 — Bardzo się cieszę z tego; zawsze pan jest mile w domu moim widziany.
 — Ale, proszę pani, właśnie... owszem, radbym tu bywać jak najczęściej, codzień, co godzina przychodziłbym...
 Panna Franciszka widząc, że niemiły konkurent chce dalej prowadzić rozpoczętą rozmowę, wybiegła z pokoju.
 Stary kawaler odetchnął. Zdawało mu się, że z matką sprawa łatwiej pójdzie i postanowił, bądź co bądź dobić się zaraz jakiegoś rezultatu.
 — Pani dobrodziejko, chciałem przedstawić...
 — Co panu jest? — zapytała pani Janowa — co się stało? Czy broń Boże jaki wypadek? Jesteś pan zmartwiony, czy wzruszony. Doprawdy zrozumiéć nie mogę...
 — Mam do pani prośbę, bardzo wielką prośbę... taką prośbę jakiej jeszcze do nikogo nigdy w mojem życiu nie miałem. Słowo uczciwości daję.
 — No, jeżeli tak... to siadajże pan i mów, chociaż dziwi mnie doprawdy, jaką prośbę możesz pan miéć do mnie, biednej kobiety.
 — Wielką, nadzwyczajną! w rękach pani dobrodziejki jest moje szczęście, mój los...
 — No! mówże pan, o co chodzi?
 — Ja, to jest... no tak, ja chciałbym się z panną Franciszką ożenić.
 Rzekłszy to odetchnął, jak gdyby jakiś ciężar niezmierny zrzucił z siebie. Wydobył chustkę z kieszeni i ocierał nią spocone czoło.
 Pani Janowa wpatrywała się w niego uważnie.