Strona:Klemens Junosza - Panna Franciszka.djvu/20

na głównej alei pod kasztanami, można było widziéć całą inteligencyę miejską, odbywającą wzajemny przegląd toalet.
 Pani Janowa z Franią siedziały na ławeczce, pani Kowalska dotrzymywała im towarzystwa. Panie starsze gawędziły o ciężkich czasach, o niegodziwości sług, o różnych kłopotach domowych, Frania była zadumana i nie przyjmowała wcale udziału w rozmowie.
 Machinalnie kreśliła coś na piasku końcem parasolika.
 Nagle zbudził ją z zadumy krótki, jakby stłumiony okrzyk pani Kowalskiej.
 — Jezus Marya!
 — Co się stało, co pani jest?
 — Widzicie, patrzcie, tam, w bocznej alei... idzie tu, za chwilę będzie tuż koło nas.
 — Kto?
 — Jako? nie poznajesz go pani?
 — Pan Alfons — szepnęła Frania i twarz jej pokryła się nagle rumieńcem.
 — Wszelki duch Pana Boga chwali! a on się zkąd tu wziął?
 — Pani, moja złociutka — szeptała pani Kowalska, — będzie przechodził, ukłoni się... trzeba go zatrzymać, koniecznie wszelkiemi siłami, zatrzymać, może zaprosić na obiad. Będziemy wiedziały wszystko... wszystko... z najdrobniejszemi szczegółami.
 Pani Janowa skinęła głową na znak zgody.
 Młody człowiek zbliżał się szybko. Przechodząc koło ławki ukłonił się grzecznie i chciał pójść dalej.
 — A! godziż-to się tak mijać dobrych znajomych?! — zawołała pani Kowalska, zwłaszcza po tak długiej nieobecności. Siądźże no pan trochę... Franiu posuń się. Tak dawno nie widziałyśmy pana... kiedy pan przyjechał?
 — Przed trzema godzinami.
 — Dopiero!
 — Tak, a że przebyłem dość długą i uciążliwą drogę i czułem się trochę zmęczonym, więc przyszedłem tu, do ogrodu, orzeźwić się trochę.
 — Doskonale się składa — rzekła pani Janowa, siląc się na uprzejmość — bierzemy pana w opiekę i w niewolę. Nie puścimy... wszak pójdzie pan do nas na obiad?
 — Doprawdy, nie wiem sam co zrobić.
 — To paradne! — zawołała pani Kowalska. — Pójść z nami. Pani Janowa zaprasza i Frania zaprasza.
 — I pani? — spytał młody człowiek z uśmiechem.
 — I ja także. Trzeba panu wiedziéć, że jestem egoistka i że chciałabym raz jeszcze usłyszéć tę śliczną piosenkę, którą pan wtedy śpiewał u nas.
 — Co też mówisz, Franiu — odezwała się pani Kowalska — nie zawsze jest się w usposobieniu do śpiewu, zwłaszcza jeżeli kto ma zmartwienie, jak pan Alfons.
 — Zkądże pani wie, że ja mam zmartwienie?
 — To już, proszę pana, mój sekret, dość, że wiem. Już to ja wogóle miewam niezłe informacye.
 — W tym razie zawiodły panią dobrodziejkę.
 — Więc nie masz pan żadnych, a żadnych zmartwień?
 — Najmniejszych. Jestem młody, zdrów, silny; zkądże więc powód do smutku?
 — No, widzi pan, bywają niekiedy nieziszczone zamiary, plany niedoszłe do skutku... obawy.