Strona:Klemens Junosza - Na chlebie u dzieci.djvu/49

 — Ny, wiem.
 — Któż?
 — Oj waj, kto miał umrzeć? Całkiem nie wielka osoba. Dziura w niebie nie zrobi się od tego.
 — Ale kto?
 — Ny kto? Stara Pypciowa sobie umarła.
 — Toć wczoraj ją widziałem na własne oczy — rzekł Łomignat — szła przez wieś!
 — Co w tem dziwnego!? Póki żyła, to szła o swojej mocy. To bardzo prosty interes jest.
 — Chyba nagle umarła.
 — Albo ja wiem? Co wy mnie pytacie? Czy wy sędzia? Ja nie rozumiem. Skąd ja mam wiedzieć, czy ona umarła nagle, czy nie nagle? Ja pilnuję karczmy, pilnuję swoich interesów, ale nie starych bab. Co mi do tego?
 — O! nie wolno się pytać, czy co? Musi Joel boi się czegoś.
 — Tfy! co wy gadacie, kogo ja potrzebuję się bać? Wcale nikogo. Czy stara Pypciowa była moja żona, czy siostra? Umarła, to umarła, mnie nawet nie potrzeba o tem wiedzieć. Ja mam dosyć na głowie bez Pypciowej; ja mam jednego Pypcia dosyć...
 — O, pewnie — rzekł Kusztycki — jak Joel wyciągnął z chłopa co tylko było można wyciągnąć, to teraz Joelowi starego Pypcia dosyć. Prawda? Niema już Pypeć za co pić, to dla was nic nie wart.
 — On nigdy nie był dla mnie co wart!... Nie przepił tak dużo, jak myślicie, bo nie miał co